Wierzba purpurowa (Salix purpurea L.) to krzew zaliczany do rodziny wierzbowatych. Występuje w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej. W Polsce pospolity. Często uprawiany jako roślina ozdobna. Osiąga wysokość do 3 m. Posiada cienkie, błyszczące i bardzo elastyczne pędy. Rośnie przede wszystkim na terenach podmokłych, takich jak: doliny rzek, stawów, mokrych łąkach. Jest jedną z głównych roślin wykorzystywanych w wikliniarstwie oraz w celach energetycznych. Surowiec zielarski stanowi kora wierzby, która może być zbierana również z pokrewnych gatunków. 

Kora wierzby purpurowej zawiera:

• Glikozydy fenolowe m.in. salicyna, safikortyna, triandryna
• Flawonoidy
• Garbniki pirokatechinowe
• Galotaniny
• Kwas elagowy
• Katechiny
• Solne mineralne
• Glikozydy fenolowe zawarte w korze wierzby w wyniku przemian zachodzących w organizmie przekształca się do kwasu salicylowego, czyli naturalnej aspiryny

• Przeciwzapalne
• Przeciwbólowe
• Przeciwgorączkowe
• Przeciwbakteryjne
• Uszczelniające ściany naczyń włosowatych
• Przeciwzakrzepowe
• Antyoksydacyjne
• Nieznacznie moczopędne  

• Wspomagająco w terapii chorób reumatycznych
• W chorobie gośćcowej
• W stanach przeziębienia i osłabienia odporności organizmu
• Nieżyt błon śluzowych przewodu pokarmowego
• Biegunka o małej intensywności
• Zapalenie żołądka

​Kora wierzby może być również stosowana zewnętrznie, w postaci kąpieli i obmywań, w przypadku nadmiernej potliwości.