Serdecznik pospolity (Leonurus cardiaca L.) jest rośliną z rodziny jasnotowatych. Występuje powszechnie na obszarze Europy i Azji. Nazwa leonurus pochodzi z języka greckiego i oznacza leon-lew i eura-ogon. Ma to związek z budową kwiatu rośliny, który posiada charakterystyczną wiszącą dolną wargę. Określenie cardica wywodzi się od zastosowania rośliny – głównie w zaburzeniach pracy serca. Znane są również tradycyjne nazwy, takie jak: gęsia stopa oraz ogon niedźwiedzi. Roślina pochodzi najprawdopodobniej z Syberii. Jego właściwości lecznicze znane były już w starożytności. Roślinę można znaleźć przede wszystkim przy drogach, na rumowiskach czy pastwiskach. Surowiec zielarski stanowi ziele serdecznika pospolitego. 

Ziele serdecznika zawiera:

• Alkaloidy pirolidynowe m.in.: stachydryna, turycyna
• Glikozydy bufanolidowe
• Garbniki pirokatechinowe
• Flawonoidy
• Antocyjany
• Saponiny trójterpenowe
• Żywice
• Cholinę
• Kwasy fenolowe
• Fitosterole

• Łagodnie uspokajające na układ nerwowy
• Zmniejszające stan nadmiernego pobudzenia
• Przeciwskurczowe
• Przeciwbakteryjne
• Antyoksydacyjne
• Antyarytmiczne
• Przeciwbólowe
• Obniżające ciśnienie tętnicze krwi 

• W stanach nadmiernej pobudliwości nerwowej
• Choroby serca na tle nerwowym
• W chorobie nadciśnieniowej
• W dystonii nerwowo-krążeniowej
• W osłabieniu motoryki jelit
• Bóle brzucha, uczucie pełności, utrata łaknienia, zaparcia
• Przy bolesnych miesiączkach
• Napar z ziela serdecznika wykorzystuje się do przemywania ran, otarć naskórka i w oparzeniach

• Preparaty zawierające ziele serdecznika nie powinny być stosowane przez kobiety w ciąży