Lukrecja (Glycyrrhiza L.) jest rośliną należącą do rodziny bobowatych. Pochodzi z terenów Azji Mniejszej oraz Basenu Morza Śródziemnego. W formie dzikiej występuje w środkowej i zachodniej Azji. Jest jedną z najstarszych roślin stosowanych w medycynie ludowej. Papirusy zawierające opis jej leczniczych właściwości znaleziono w grobowcach faraonów starożytnego Egiptu, pochodzących nawet sprzed 3 tysięcy lat p.n.e. Lukrecja była wykorzystywana również w starożytnej Grecji oraz Chinach, gdzie nazywana jest dziadkiem ziół. W średniowiecznej Europie uprawiana była przede wszystkim w ogrodach klasztornych. Jej nazwa wywodzi się z języka greckiego, gdzie glykos – oznacza słodki a rhiza – korzeń. Surowiec leczniczy stanowią korzenie oraz rozłogi lukrecji, które odznaczają się żółtą barwą, szorstko – włóknistą powierzchnią oraz słodkim i lekko palącym smakiem. Wyciągi z lukrecji, oprócz ziołolecznictwa, wykorzystywane są również do poprawy smaku leków, barwienia i słodzenia produktów spożywczych oraz w przemyśle kosmetycznym.
Korzeń lukrecji zawiera: