Szałwia lekarska (Salvia officinalis L.) jest rośliną wieloletnią zaliczaną do rodziny jasnotowatych. Pochodzi z terenów Basenu Morza Śródziemnego. Jej nazwa wywodzi się od łacińskiego słowa „salvus” oznaczającego „zdrowie”. W starożytności była symbolem zdrowia oraz długowieczności. Była uważana za roślinę magiczną, która pomoże m.in. w przypadku ukąszenia węża. Szałwia lekarska jest półkrzewem osiągającym wysokość około 50-70 cm. Posiada silnie rozgałęzione i gęsto ulistnione pędy. Liście są lancetowate lub owalnie wydłużone, pokryte kutnerem. Ze względu na różnorodność związków czynnych zawartych w szałwii jest ona jednym z najbardziej wszechstronnych oraz najczęściej stosowanych ziół. Surowiec zielarski stanowi liść szałwii. 

Ziele szałwii zawiera:

• Olejek eteryczny w skład, którego wchodzi m.in. tujon, cyneol, kamfora oraz borneol
• Garbniki katechinowe
• Kwasy fenolowe  m.in. kwas chlorogenowy, kwas kawowy  
• Saponiny trójterpenowe
• Związek goryczowy – pikrosalwinę
• Witaminy m.in.: B_1, C
• Sole mineralne 

• Przeciwpotne
• Przeciwzapalne
• Przeciwdrobnoustrojowe
• Zmniejszające przepuszczalność naczyń krwionośnych
• Pobudzające wydzielane soku żołądkowego
• Wiatropędne
• Odtruwające
• Wspomagające perystaltykę przewodu pokarmowego
• Wspomagające trawienie i przyswajanie składników pokarmowych
• Hamujące nadmierną fermentację jelitową
• Hamujące wzrost patologicznej flory bakteryjnej przewodu pokarmowego 

Wewnętrznie:

• Nadmierna potliwość
• Nieżyt i stany zapalne przewodu pokarmowego
• Nadmierna fermentacja jelitowa
• Niedobór enzymów trawiennych
• Stany przekrwienia błony śluzowej przewodu pokarmowego

Zewnętrznie:

• Płukanie jamy ustnej i gardła w przebiegu anginy, zapalenia dziąseł
• Zapalenie skóry
• Wrzody i ropnie na skórze
• Oparzenia I stopnia
• Trudno gojące się rany 

• Dużych dawek ziela szałwii nie należy stosować w ostrym nieżycie żołądka