Trądzik pospolity (Acne vulgaris) jest jedną z najstarszych oraz najczęściej występujących chorób skóry. Cierpieli na nią mieszkańcy starożytnego Rzymu, Egiptu czy Grecji. Jest to schorzenie przewlekłe o podłożu wieloczynnikowym. Jedna z definicji trądziku pospolitego mówi, iż jest to choroba skóry, w przebiegu której występuje przerost i nadmierna aktywność gruczołów łojowych, co związane jest m.in. z zaburzeniami równowagi hormonalnej organizmu. Choroba zazwyczaj rozwija się w wieku młodzieńczym, ale może również występować u osób dorosłych.
Do charakterystycznych zmian skórnych występujących w przebiegu trądziku zalicza się zaskórniki (otwarte i zamknięte) grudki oraz krosty. Pojawiają się one w obrębie mieszków włosowych, przeważnie na skórze twarzy (99%), pleców, ramion, klatki piersiowej czy pośladków.
Przyczyn rozwoju trądziku pospolitego może być wiele. Do najważniejszych z nich zalicza się łojotok, obecność flory bakteryjnej oraz nadmierne rogowacenie naskórka w obrębie ujść mieszków włosowych. Łojotok określa się, jako nadmierne wytwarzanie, a następnie wydalanie łoju przez gruczoły łojowe. Zrogowaciały naskórek oraz łój gromadzą się w obrębie kanału wydzielniczego tworząc czop blokujący ujście mieszka włosowego. W skutek, czego dochodzi do powstania zaskórników o charakterze niezapalanym, które w miarę rozwoju choroby przekształcają się w wykwity zapalne w postaci kort, grudek oraz torbieli. Kolejnym bardzo ważnym czynnikiem w rozwoju trądziku zwyczajnego jest flora bakteryjna zasiedlająca powierzchnię skóry. Za najważniejszą bakterię biorącą udział w powstaniu zmian trądzikowych uważa się Propionibacterium acnes (P. acnes). Te gram-dodatnie bakterie beztlenowe wykazują aktywność lipolityczną tzn. rozkładają trójglicerydy zawarte w łoju w wyniku, czego powstają kwasy tłuszczowe mające właściwości drażniące oraz nasilające stan zapalny w obrębie zmian trądzikowych.
Czynniki mające wpływ na rozwój trądziku pospolitego nie są do końca zdefiniowane. Wskazuje się na uwarunkowania genetyczne, stres, insulinooporność, narażenie na drażniące czynniki chemiczne oraz niektóre leki np. sterydy oraz leki wydzielane prze gruczoły łojowe, np. witamina B12, jod, barbiturany.
Leczenie trądziku ma na celu likwidację lub złagodzenie objawów choroby oraz zapobieganie powstawaniu trwałych blizn. W zależności od przebiegu schorzenia stosuje się leczenie miejscowe w stosunku do zmian łagodnych i umiarkowanych lub leczenie ogólne w ciężkich postaciach trądziku.
Olejek z drzewa herbacianego – wpływa na patogenne szczepy bakterii, normalizuje pracę gruczołów łojowych, dezynfekuje, a przy tym nie powoduje nadmiernego wysuszenia oraz podrażnień