Choroba wrzodowa jest jednostką chorobową, w której w wyniku działania drażniących czynników, kwasu solnego i pepsyny, dochodzi do zmian i ubytków błony śluzowej żołądka oraz dwunastnicy. Choroba wrzodowa dwunastnicy występuje częściej niż choroba wrzodowa żołądka. Powstające zmiany mają charakter owrzodzeń i/lub nadżerek. Wrzody mają tendencję do nawracania oraz do powstawania w tych samych miejscach. Nawroty mogą występować różną częstością, po okresie objawowym trwającym kilka tygodni, następują okresy bez objawów utrzymujące się do kilku tygodni lub miesięcy. Za przyczynę powstawania choroby wrzodowej uznaje się zakażenie Helicobacter pylori (90 – 98% przypadków). Jednak na rozwinięcie się tej choroby mają wpływ inne ważne czynniki. Chorobę wrzodową rozpoznaje się na podstawie objawów klinicznych oraz gastroskopii. Leczenie opiera się na farmakoterapii oraz odpowiednim postępowaniu dietetycznym.
Czynniki ryzyka związane z występowaniem choroby wrzodowej
Do najważniejszych powikłań choroby wrzodowej należy zaliczyć:
Farmakoterapia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy polega przede wszystkim na eradykacji (zniszczeniu) bakterii Helicobacter pylori. Wykorzystuje się w niej antybiotyki oraz leki zmniejszające wydzielanie kwasu solnego. Terapia trwa od 10 do 14 dni.
Ważnym elementem w leczeniu choroby wrzodowej jest stosowanie preparatów o działaniu powlekająco - ochronnym na śluzówkę przewodu pokarmowego oraz zobojętniającym kwaśną treść kwasu solnego.
Postępowanie niefarmakologiczne w chorobie wrzodowej obejmuje przede wszystkim odpowiednio dopasowaną i zbilansowaną dietę oraz zmniejszenie narażenia na stres.
W przypadku choroby wrzodowej niezmiernie ważnym postępowaniem jest zmiana stylu życia. Dotyczy ona zmiany nawyków żywieniowych oraz radzenia sobie ze stresem.
Dieta w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy.
Dieta lekkostrawna.
Bibliografia: